Chris English werd geboren en getogen in Salisbury, Maryland. Van zijn elfde speelt hij gitaar, en toen zijn oudere broer hem introduceerde tot de deltablues, ging hij zich verdiepen en specialiseren in bottleneck stijlen. In 1986 richtte hij een trio op, genoemd Brother Lowdown. Hiermee toerde hij door het zuid-oostelijke deel van de States. Pas in 1996 nam hij een eerste CD op “Live at the Avalon” deels met de band, deels solo. Hierop is reeds duidelijk waar zijn voorkeuren liggen. Robert Johnson, James Moore, Chester Burnett en de vroege akoestische Muddy Waters. Hij treedt op, op alle mogelijke blues- en folkfestivals in de US. In 2004 komt zijn tweede album “Lowdown in the House” uit, volledig solo deze keer. Met band treedt hij nog maar sporadisch op.

‘Deep blues- clever songs - inspired foot stomping, harp, howling vocal, finger style and slide guitar. Live solo performance that remains faithful to true blues using guitars from the 20's and 30's. "It's the real deal".’

Zo luidt de commentaar over Chris English’ s  ganse output op CD-Baby, en die slaat nagels met koppen. Mochten er nooit geluidsdragers bestaan hebben als tapes, CD’s, LP’s, MP3’s, enz…zouden we aangewezen zijn op ‘overleveraars’ als Chris om ons een idee te kunnen vormen hoe het vroeger klonk. Hoewel Chris English zijn eigen speelstijl heeft, nogal wiedes, tijdgenoten als Son House en Bukka White hadden ook een totaal verschillende speelstijl op hun resonantie gitaar, houdt hij zich toch streng aan die oude prewar sfeer. De man is dus een levend tijdsdocument.

“1-13-07” is zijn laatste en de titel slaat op de datum dat ze werd opgenomen, live in The ESO te Belle Haven, Virginia. De opnamen zijn zo zuiver en gedetailleerd, dat het lijkt of ze in de studio werden opgenomen. Voor deze superkwaliteit tekent John Smith van Muddy Hole Studio’s, net zoals voor de twee eerste CD’s namelijk. Hij deed tevens de mixing en mastering van de songs. Ter inlichting, John Smith is de broer van Paul Reed Smith, de befaamde gitaarbouwer.

Het aanbod op deze CD is ook hoofdzakelijk Johnson en Waters, afgewisseld met een viertal songs van eigen makelij, en die perfect passen tussen de prewars, eentje van Blind Willie McTell, een J.L. Hooker en een ietwat vreemde eendje in dit bijtje, Johnny Cash. Chris English is een puntgave fingerpicker. Hij begeleidt zichzelf behalve op gitaar, meestal een resophonic, ook nog op stompbox met de accuratesse van een metronoom en mondharmonica.

Een zéér beluisterbaar plaatje, en een audio footage voor diegenen die misschien enige bottleneck technieken willen opsteken.

witteMVS